سال هشتم هجرى قمرى
عمرو بن عاص، خالد بن ولید و عثمان بن أبى طلحه که از سران مشرک مکه و از دشمنان و مخالفان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بودند، پس از سالها دشمنى و مبارزه با پیامبر(صلی الله علیه و آله) و مسلمانان، رانجام از مکه به مدینه رفته و در نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله) ، اسلام اختیارکردند.(۱)
این واقعه، بنا به روایت واقدى در هلال صفر سال هشتم قمرى به وقوع پیوست.(۲)
بى تردید مسلمان شدن این عده از مشرکان قریش، نه به خاطر باورهاى قلبى و اعتقاد واقعى آنان به مبانى و اهداف اسلام، بلکه چنین روى کردشان به خاطر حفظ موقعیت شخصى و ارضاى خواسته هاى نفسانى و شیطانى آنان در پناه اسلام بود.
زیرا رسول خدا(صلی الله علیه و آله) از میان آنان برخاسته و سیزده سال در مکه معظمه که وطن آنان بود، مردم را به اسلام و یگانگى خدا دعوت کرده بود. این عده نه تنها به او ایمان نیاوردند، بلکه با شدیدترین حالت با آن حضرت، مخالفت و دشمنى نمودند و پس از مهاجرت آن حضرت به مدینه منوره، چندین نبرد سرنوشت ساز و شکننده بر ضد پیامبر(صلی الله علیه و آله) و مسلمانان را پدید آوردند. پیداست اگر آنان قصد شناخت اسلام و پذیرش آن را داشتند، پیش از این اقدام مى کردند.
این عده، غیر از چند سالى که اسلام آورده و در عصر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در زمره مسلمانان درآمده بودند، نه پیش از آن و نه پس از رحلت پیامبر(صلی الله علیه و آله) که بیشترین مدت عمرشان بود، نام نیکى از خود به جاى نگذاشتند.
زیرا پیش از مسلمان شدن، با پیامبر (صلی الله علیه و آله) و پس از رحلت آن حضرت، باخاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله) و مقام ولایت و امامت، دشمنى کردند.
۱- بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج۲۱، ص ۴۶؛ تاریخ دمشق (ابن عساکر عسقلانى)، ج۱۶، ص ۲۱۹ و ج ۴۶، ص ۱۲۷ ۱۱۲ و تاریخ ابن خلدون، ج۱، ص ۴۳۹
۲- المغازى (واقدى)، ج۲، ص ۷۴۵
