پانزدهم ماه ذى حجه روز ولادت با سعادت امام على النقى(ع) است. آن حضرت در سال دويست و دوازده هجرى در مدينه به دنيا آمد. در هشت سالگى پدر بزرگوارش امام جواد(ع) به شهادت رسيد و امامت به ايشان منتقل شد.
امام هادى بعد از پدرش دو سال در دوره حكومت معتصم عباسى بود، سپس دوره هاى حكومت واثق، متوكل، منتصر، مستعين، معتز و معتمد عباسى را نيز درك كرد.
در ميان حكّام وقت، متوكل عباسى بيش از ديگران، آن حضرت را مورد اذيت و آزار قرار داد. او كينه و عداوتش نسبت به اهل بيت(عليهم السلام) بيش از ديگران بود و چون برخلافت خود ترسيد، آن حضرت را از مدينه به بغداد احضار كرد.
دوره امامت آن حضرت سى و چهار سال بود. چهارده سالِ آن را در مدينه و بيست سال در سامرا به سر برد. تا اينكه در جمادى الاخر سال دويست و پنجاه و چهار هجرى، در چهل و دو سالگى به دست معتمد عباسى مسموم و در سامرا در خانه خودش دفن شد.
دو حديث از مواعظ گرانمايه آن حضرت:
1 ـ «به ياد آر لحظه اى را كه در ميان خانواده ات در بستر مرگ و حال احتضار افتاده اى، نه پزشك را توانِ درمان است و نه دوست را توانِ يارى.»
2 ـ «عزت و شخصيت انسان در دنيا به اموال است، ولى در آخرت به اعمال (كارهاى نيك و پسنديده) مى باشد.»
منبع:سايت مجله زائر
