سید مرتضی ملقب به‌علم الهدی اهرمی، از روحانیون استعمارستیز ایران در قرن سیزدهم و چهاردهم‌هجری. وی در اَهْرم، مرکز تنگستان به‌دنیا آمد. در نوجوانی برای تحصیل علوم دینی به‌نجف اشرف رفت و نزد آخوند خراسانی تلمذ کرد و به‌درجه اجتهاد نایل شد و سپس به‌بوشهر بازگشت.
در ۱۳۲۶ ق پس از بمباران و تعطیل مجلس توسط محمدعلی شاه‌قاجار، علم الهدی به‌فتوای سیدعبدالحسین لاری و نیز اجتهاد خود بر ضد انگلیسی ها فتوای جهاد صادر کرد و رئیس علی دلواری را با صد نفر تفنگچی تحت امرش‌به‌بوشهر دعوت نمود و با کمک آنها و آزادیخواهان بوشهر،تمام ادارات دولتی را از دست نمایندگان دولت، خارج ساخت و خود رتق و فتق امور بندر را در دست گرفت و به‌عزل و نصب مأموران دولت پرداخت و تسلیم وجوه‌گمرک جنوب‌را به‌دولت انگلستان که‌گمرکات بوشهر را در اختیار داشت – قطع نمود. از اینرو به‌درخواست و فشار انگلیس، احمدخان دریابیگی، حکمران بنادر جنوب‌و از عمال انگلستان، از طرف دولت مرکزی،مأمور قلع و قمع علم الهدی گردید. دریابیگی نیز خانه او را به‌توپ بست و سپس بدان حمله‌کرد و سید مرتضی را دستگیر نمود و او را با وضع زشتی در کوچه‌های بوشهر گرداندند و سپس زندانی کرد و پس از چندی به‌عتبات تبعید نمود. سید مرتضی در آنجا به‌تکمیل تحصیلات خود پرداخت و بعداً به‌بوشهر بازگشت. وی در هنگام تشکیل مجلس مؤسسان و تغییر سلطنت از قاجاریه‌به‌پهلوی، به‌نمایندگی از طرف اهالی بنادر به‌مجلس مؤسسان رفت و به‌تغییر سلطنت رأی داد و در ۱۳۰۷ در بوشهر درگذشت.
او مردی شجاع و مجاهد و از مخالفان سرسخت نفوذ انگلستان در کشور بود. در هنگام دیدار رضاشاه‌از بوشهر در ۱۳۰۷ وی به‌همراه‌جمع دیگری از علما،در دارالحکومه‌آن شهر با وی دیدار کرد و ضمن سخنانی از وی خواست تا به‌نفوذ انگلستان در ایران پایان دهد.
