مـعـاشـرت و هـمـنـشـیـنى با دوستان سالم و با ایمان، موجب رشد شخصیت اجتماعى و تقویت ارزش‌هاى اخلاقى و معنوى در جوان مى‌گردد.
انتخاب دوستانى که از لحاظ درسى و اخلاقى شایسته‌اند، خود مى‌تواند بهترین بازوى موفقیت در آینده جوان باشد. بـا دوسـتـان خـوب و مورد اعتماد مى‌توان در زمینه‌هاى درسى و مسائل اجتماعى و فرهنگى به تبادل نظر و همکارى پرداخت.
الـبـتـه نشست دوستانه مى‌تواند در بالا بردن روحیه اجتماعى و اخلاقى و سطح بینش فکرى، به یـکدیگر کمک کند، به شرط آن که دوستان خوب به مصداق این حدیث شریف که «مومن، آینه برادر مـومـن اسـت» بـاشـنـد و در اصـلاح و رفـع عـیوب همدیگر تلاش نمایند، زیرا کوشش صمیمانه براى اصلاح یکدیگر، موجبات ارتقاى اخلاقى خود و دیگران را فراهم مى‌سازد.
از طـرفـى دوستى با افراد پست و فرومایه ـکه معمولا آلوده به انحراف‌هاى اخلاقى هستندـ یکى از زمینه‌هاى مضر و انحرافى جوان است.
دوستان منحرف و بى بند و بار و لاابالى، سعى دارند که احساس‌ها و تجربه‌هاى راست یا دروغ خود یـا دیگران را درباره مسائل جنسى با حرص و ولع خاصى براى جوانان پاک و معصوم تعریف کنند و آنان را بدین طریق از راه بدر کنند.
یـک دوسـت ناباب، سرنوشت انسان را به طور کلى از مسیر اصلى خود خارج کرده و او را در ورطه هـولـنـاک فـسـاد و گمراهى و انحراف‌هاى اخلاقى مى‌اندازد و موجبات تیره روزى وى را فراهم مى‌سازد.
بـه هـمـیـن علت، قرآن کریم از عاقبت حسرت‌آور کسانى که در دنیا با دوستان منحرف معاشرت داشته و به واسطه آنان به گناه و آلودگى کشیده شده‌اند یاد مى‌کند و زبان حال چنین افرادى را ایـن گـونـه تـوصـیـف مـى‌نـمـایـد: واى بـر مـن! اى کاش فلان شخص را دوست و رفیق خود نگرفته بودم.
بـنـابـرایـن به عنوان یک اصل کلى مى‌توان به این نکته اشاره کرد: یکى از مهمترین و حیاتى‌ترین مـسـائل جـوانان، مساله دوستیابى و انتخاب دوست خوب و مناسب است، به طورى که اگر در این زمینه دقت و احتیاط لازم به عمل نیاید، بقیه تلاش‌ها نیز سودى نخواهد داشت.
