یتیم نوازی، احترام و مهربانی با کودک یتیم، از جمله مسائلی است که در کلام خدا و گفتار و کردار پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم)و امامان معصوم(علیهم السلام) با تاکیدات خاصی به آن اشاره شده است. در روایتی آمده است:
کودک یتیمی به حضور رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و چنین عرض کرد: «پدرم از دنیا رفته، مادرم، بینوا و بی‌بضاعت است، خواهرم، شوهر و سرپرست ندارد. از چیزهایی که خدا به تو عنایت فرموده به من اطعام کن تا خداوند خشنود گردد».
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) تحت تأثیر قرار گرفت به او فرمود: «چقدر نیکو سخن می‌گویی؟». سپس به بلال حبشی فرمود: با شتاب به حجره‌های همسران من برو و جستجو کن، اگر چیزی از طعام هست، بیاور.
بلال رفت و به جستجو پرداخت و مشتی خرما که ۲۱ عدد بود، یافت و به حضور پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) آورد. پیامبر مهربان اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) خرماها را سه قسمت کرد، هفت عدد آن را به آن کودک یتیم داد و فرمود: بقیه را بگیر، هفت عدد آن را به مادرت بده و هفت عدد دیگر را به خواهرت بده، کودک یتیم در حالی که خوشحال بود از نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) رفت.
در این هنگام، «معاذ» (یکی از اصحاب) برخاست و دست نوازش بر سر آن کودک یتیم کشید و با گفتاری مهرانگیز، کودک را تسلی خاطر داد. پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به معاذ فرمود:
«ای معاذ! تو و این کار تو را دیدم، همین قدر بدان، هر کس سرپرستی یتیمی کند و دست نوازش بر سر او بکشد، خداوند به هر مویی که از زیر دستش می‌گذرد، حسنه و پاداش خوبی به او می‌دهد و گناهی از گناهان او را محو می‌کند و بر درجه و مقام معنوی او می‌افزاید».
(منبع: شیخ طبرسی؛ مجمع البیان؛ ج۱۰ ص۵۰۶)
