در زمان حیات پیامبر (صلی الله علیه و آله) هیچ نوع اختلاف اعتقادی و سیاسی در بین مسلمانان لااقل در ظاهر وجود نداشت و همۀ مسلمانان با یک پرچم و یک هدف و یک عقیده تحت رهبری و رسالت پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) امت واحد اسلامی را تشکیل می‌دادند؛ لکن بعد از رسول الله (صلی الله علیه و آله) آنچه که باعث تفرقه در بین مسلمین گردید، اختلاف آنان در مسئلۀ امامت و رهبری مسلمین بود. این اختلاف با توجّه به حدیث دوات و قلم، در روزهای اخیر زندگی پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) بین آن حضرت و عمر آغاز گردید. براساس همین واقعیت، نویسندۀ مقدمه بر کتاب «صواعق المحرقه» در ضمن ذکر این حدیث از کتاب شرح مواقف، می‌گوید که این اختلاف بین رسول الله (صلی الله علیه و آله) و عمر در مسئله امامت و منصب خلافت بوده است.[۱]
بعد از رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آثار جدی و شدید این اختلاف در بین جامعۀ اسلامی پدیدار شد. عالِم دیگر اهل‌سنت در کتاب «الفرق بین‌الفرق» می‌گوید: اختلاف مسلمین برای بار اول در مسئلۀ امامت بوده است. انصار اعتقاد به امامت سعد بن عباده داشته و قریش اعتقاد داشتند که امامت از آن قریش است.[۲]
بعد از این مقدمه سوال ما از اهل سنت این است که اگر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) وصیت نامه اش را می نوشتند مانع از اختلاف مسلمانان در امر امامت نمی شد؟ اگر این سخن مورد تأیید باشد که قطعا عقلا و شرعا مور تأیید است، پس آیا عمر باعث و بانی این همه اختلافات در میان مسلمانان نشده است؟
پی نوشتها
[۱] . هیتمی، احمد بن حجر، الصواعق المحرقه، مقدمه، ص (هـ ) مصر، مکتبۀ القاهره، بی تا.
[۲] . ابو منصور، عبدالقاهر بن طاهر، الفرق بین الفرق، ص۱۳، بیروت، دارالوفاق الجدیدۀ ، چ۲، ۱۹۷۷ م.
