جواد آبسرى
یکى از ارکان اساسى در برنامه‌هاى پرورشى، فعالیت های گروهی، فعالیت‌هاى در فضاى آزاد در دامنه کوه جنگل دشت صحرا و دور از بعضى از امکانات و تسهیلات زندگى شهرى است.
بدیهی است هر چند تمدن ماشینى گسترش بییشترى پیدا کند، فرد موقعیت خود را بیشتر فراموش مى‌کند که واقعاً او چه هست و چه ضعف‌هایى دارد و چه نیرویى در وجود او نهفته است؟ لذا در چنین برنامه‌هاى گروهی(اردویى و کوه نوردی و…) است که نوجوانان در هنگام گردش در خارج از محیط زندگى و کلاس، فرصت کافى براى مطالعه در طبیعت و ابراز وجود شخصیتی خویش و به کار بستن آنچه را که در خانه و مدرسه، مسجد و محل کار خود از مربیان، والدین و دیگر افراد آموخته اند را پیدا می‌کنند تا امکان تحقق آن را بیابند و تجارب خوبى براى داشتن زندگی مستقل و متکى به خود به دست آورند، اعتماد به نفس بیاموزند، خود را بشناسند، راه همکارى با دیگران را یاد بگیرند و از زندگى پرندگان و حیوانات در طبیعت عبرت بگیرند، با جهان پیرامون خویش بیشتر آشنا شوند و نیروى جسمى و روحى خود را تقویت نمایند.
مگر نه این است که کوه‌ها و طبیعت، کانون وحى و اندیشه‌اند و پیامبران همواره در کوه‌ها به سیر و اندیشه، خودسازى و رشد و تکامل حقیقى براى تربیت و هدایت دیگران پرداخته‌اند. چنانچه حضرت آدم(علیه السلام) در کوه سراندیا، حضرت نوح(علیه السلام) در کوه جدی، حضرت ابراهیم(علیه السلام) و موسى(علیه السلام) در کوه سینا، حضرت عیسى(علیه السلام) در کوه سایر و حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) در کوه نور آغازگر هدایت اجتماعى بودند.
شاید این نوع زندگى گروهى در قالب یک اردوى علمی یک یا چند روزه، براى کسانى که در شهر زندگى می‌کنند بسى سنگین و مشکل و گاهى طاقت فرسا باشد اما، مى توان براى تناوب در زندگى و تنوع و نشاط و بازیابى هویت خویش چند روزى را از شهر گریخت و با آب و هواى در کوه‌ها و دامن طبیعت درآمیخت.
در این نوع اردوها، دانش‌آموزان زندگى در جمع را فرامى گیرند و حاشیه‌هاى امنیت آنان از بین مى رود، زیرا سستی و تنبلى در گروه یعنى منزوى شدن از دیگران.
از طریق اردوها مى توان به خوبى روحیه تعاون، همکاری، مشورت، ایثار و احترام متقابل، رعایت حقوق دیگران، تقویت مسئولیت‌پذیری، مشارکت و اجتناب از خودخواهى و لجاجت و پذیرش همکارى در جمع را در دانش‌آموزان تقویت کرد.
منبع: هفته نامه بامداد لرستان
