سال 128 هجرى قمرى
امام موسى كاظم(علیه السلام) در هفتم صفر سال 128 هجرى قمرى در أبوا (محلى ميان مكه و مدينه) ديده به جهان گشود و با نور خود جهان هستى را روشن كرد.
پدرش امام جعفرصادق(علیه السلام) امام ششم شيعيان، و مادرش حميده بربريه، معروف به حميده مصفاة است.
امام موسى بن جعفر(علیه السلام) ملقب به كاظم، صابر، صالح، امين و عبدصالح است و كنيه شريف او، ابوابراهيم، ابوالحسن و ابوعلى است كه در ميان محدثان به ابوالحسن اوّل معروف است.(1)
امام كاظم(علیه السلام) در مكتب علمى و معنوى پدرش امام جعفر صادق(علیه السلام) پرورش يافت و در ميان علويان كه نخبگان امت اسلام و پاك ترين ريشه هاى انسانى بودند، به بزرگى و شرافت نايل آمد.
به طورى كه پس از شهادت پدرش امام جعفر صادق(علیه السلام) در شوال 148 قمرى، به مقام عظماى ولايت و امامت رسيد و اكثر ياران و اصحاب پدرش به امامتش اقرار و اعتراف كردند.
امام كاظم(علیه السلام) در عصر حكومت مروان بن محمد اموى (معروف به مروان حمار) كه آخرين خليفه امويان بود، به دنيا آمد و در مدت عمر شريف خويش، علاوه بر حكومت مروان بن محمد اموى، حكومت ستم گرانه پنج تن از عباسيان (يعنى: سفاح، منصور، مهدى، هادى و هارون) را تحمل كرد.
آن حضرت چند بار در عصر مهدى، هادى و هارون از مدينه به بغداد فراخوانده شد و مورد آزار و شكنجه هاى حكومتى قرارگرفت.
امام موسى كاظم(علیه السلام) در 20 سالگى به امامت رسيد. مدت امامت آن حضرت، 35 سال بود و امامت آن حضرت مصادف بود با خلافت و حكومت هاى پى درپى منصور، مهدى، هادى و هارون الرشيد.
آن حضرت جمعاً به مدت 14 سال، به روايتى 7 سال و به روايت ديگر 4 سال از عمر شريف خود را در زندان هاى عباسيان گذرانيد.
سرانجام در 55 سالگى، در بيست و پنجم رجب سال 183 قمرى در زندان سندى بن شاهك در بغداد، به دستور هارون مسموم گرديد و بر أثر اين مسموميت به شهادت نايل آمد.
بدن شريف آن حضرت را پس از شهادت، از زندان بيرون آورده و در مقابر قريش در حوالى بغداد، كه هم اكنون معروف به كاظمين است، دفن نمودند.(2)
- بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج48، ص 1؛ زندگانى چهارده معصوم (علیهم السلام) ( ترجمه اعلام الورى(، ص 401 و الارشاد (شيخ مفيد)، ص 559
- همان
