امـام صـادق(علیه السلام) از رسـول اکـرم(صلی الله علیه و آله و سلم) نـقـل مى‌کند که حضرت عیسى بن مریم(علیهما السلام) از کنار قبرى که صاحبش در حال عذاب بود، عبور کرد؛ اما وقتى که سال بعد از کنار همان قبر گذشت، با شگفتى دیـد کـه صـاحـب قبر، این بار، در حال عذاب نیست.
حضرت عیسى(علیه السلام) به خداوند عرض کرد: خدایا! چـگـونه است که در سـال گذشته کـه از این جا گذشتم، او در حال عذاب بود، اما امسال که عبور کردم، در حال عذاب نبود؟!
بـه او وحـى شد: او داراى فرزند صالحى است که راه خدا را دنبال مى‌کند و از جمله کارهای نیک او این است که کودک یتیمى را پناه داده است. به سبب این عمل صالح، از گناه پدرش چشم‌پوشى کردیم و او را بخشیدیم.
آن گاه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: آنچه براى بنده مؤمن پس از مرگش باقى مى‌ماند، فرزندى است که بعد از پدر، عبادت خدا مى‌کند. آن گاه این آیه را تلاوت فرمود: «رب هب لى من لدنک ولیا یرثنى و یرث من آل یعقوب و اجعله رب رضیا»؛ پس از جانب خود ولى [و جانشینى] به من ببخش؛ که از من ارث برد و از خاندان یعقوب [نیز] ارث برد و او را اى پروردگار من، پسندیده گردان.
(منبع: شیخ حر عاملی؛ وسائل الشیعه؛ ج ۱۵؛ ص ۹۸)
