اشاره:
محمد باقر در سال ۱۲۳۴ هـ. ق چشم به جهان گشود و هنوز به سن بلوغ نرسیده بود که گرد یتیمى بر چهره اش نشست و پدرش را از دست داد و از آن پس مادرش که زنى فاضل و دانشمند و دختر شیخ جعقر کاشف الغطا بود سر پرستى او را به عهده گرفت. و پس از ورود به سن بلوغ (حدود سال ۱۲۵۰) جهت ادامه تحصیل راهى نجف شد و در کلاس درس اساتید بزرگ به تلمذ پرداخت و بعد از پایان تحصیلات به اصفهان مراجعت نمود.
اساتید:
شیخ محمد باقر اصفهانى از محضر اساتیدى چون : شیخ حسن کاشف الغطا (دایى) و شیخ محمد حسن نجفى (صاحب جواهر) و شیخ مرتضى انصارى کسب فیض نموده است.
شاگردان:
دانش پژوهان بسیارى در محفل درس شیخ شرکت مى کردند که از آن جمله مى توان به : سید اسماعیل صدر، سید کاظم یزدى و شیخ الشریعه اشاره کرد که همگى از مراجع تقلید بودند.
تألیفات:
تالیفات ایشان عبارت است از: ۱ ـ رساله فى حجیه الظن الطریقى. ۲ ـ لب الاصول . ۳ ـ لب الفقه .
فعالیت:
شیخ محمد باقر اصفهانى بعد از مراجعت از نجف اشرف به اصفهان برگشت و به جاى پدر در مسجد شاه اصفهان (مسجد امام خمینى کنونى) به اقامه نماز جماعت و ترویج شعایر دینى پرداخت و پس از فوت دیگر علماى اصفهان ریاست و رهبرى دینى شهر به او واگذار شد. او براى حاکمانى که از طرف شاهان قاجار براى شهر تعیین مىشدند ارزشى قائل نبود و خود به قضاوت بین مردم و اجراى احکام صادره مى پرداخت.
وفات:
شیخ محمد باقر اصفهانى در سال ۱۳۰۱ هـ .ق به قصد اقامت در مشاهد مشرفه راهى نجف اشرف شد و چند روز پس از ورود ایشان به نجف روح مبارکش به ملکوت اعلا پیوست و جسم شریفش را در کنار مرقد امیر المؤمنین (علیه السلام) اقامت گزید.
