اشاره:
آیت الله حاج سیدمحمدرضا علوی تهرانی در روز سه شنبه ۶ ذی القعده سال ۱۳۴۷ هجری قمری برابر با اسفند ماه ۱۳۰۵ هجری شمسی در خاندانی روحانی از اهل فضیلت و تقوی دیده به جهان گشود. پدر ایشان نامش را محمدرضا و لقبش را شمس الدین نهادند. آباء و اجداد ایشان تا ۵ قرن پیش، همگی از علماء و همات دین و روحانیین نامدار عصر خویش بودند. والد بزرگوارشان، مرحوم آیت الله سیدمحمدباقر علوی تهرانی فرزند مرحوم آیت الله سید علی علوی تهرانی فرزند مرحوم آیت الله حاج سید آقابزرگ علوی تهرانی فرزند مرحوم آیت الله العظمی سیدحیدر علوی تهرانی بوده است. والده ایشان زنی تحصیل کرده و معلمه قرآن که در خانواده ای متدین تربیت شده بود. معظم له از ۵ سالگی تحصیلات رایج آن روزگار را شروع نمود و سپس با تغییر شیوه تحصیلی موفق به اخذ مدرک کارشناسی در رشته حقوق از دانشگاه تهران می شوند.
همزمان با تحصیلات روز، مقطع سطح دروس دینی را نزد علمای بزرگ تهران طی می نمایند. ایشان در تهران در محضر اساتید نامداری چون حضرات آیات عظام شاه آبادی، شعرانی، محمدتقی آملی، احمد آشتیانی، مهدی آشتیانی، سید کاظم عصار و فاضل تونی به تحصیل مشغول بودند و دروس ادبیات، منطق، اصول، فقه، هیأت، فلسفه و عرفان را نزد آن بزرگان فرا گرفتند. سپس برای تکمیل تحصیلات حوزوی خود، به شهر مقدس قم هجرت کردند. در آنجا نیز از درس اساتید و مراجع عالی قدر زمان هم چون آیات عظام بروجردی، حجت، محقق داماد، امام خمینی، گلپایگانی و علامه طباطبایی بهره مند شده و به تکمیل مبانی فقه و اصول، تفسیر، عرفان و فلسفه پرداختند. ایشان به لحاظ سعی و تلاش علمی که داشتند، به درجه اجتهاد نایل آمدند و از آیات عظام امام خمینی، خویی، حکیم، کاشف الغطاء و اصطهبانانی اجازاتی دراجتهاد اخذ نمودند. درسال ۱۳۴۵ هجری شمسی با ارتحال والد بزرگوارشان به تهران عزیمت نموده و به ترویج معارف الهی و نیز تدریس سطح و خارج علوم حوزوی و اقامه جماعت در مسجد سپه سالار قدیم واقع در بازارچه مروی پرداختند. درسال ۱۳۵۱ به امر مراجع زمان، به مسجد حضرت امیر (ع) (واقع در خیابان کارگر شمالی، مقابل پمپ بنزین) آمدند و به تبلیغ و تدریس و اقامه جماعت پرداختند. در همان سال نیز در مجاورت مسجد، مکتب حضرت امیر (ع) را بنا نهادند. معظم له در حدود ۲۴ سال به فعالیت در مسجد حضرت امیر (ع) و متعاقب آن در حسینیه معظم له پرداختند و همواره در نشر معارف اهل بیت همت گماردند.
ایشان در طول مدت بیماری خویش و در حدود ۲۰ روز قبل از آن، وقتی از بیمارستان به منزل منتقل شدند فرمودند که دوست خوبی از من دعوت کرده است تا من بروم. به ایشان اصرار شد که چه کسی از شما دعوت کرده است؟ چیزی نفرمودند. بعد از چندین مرتبه اصرار، فرمودند که میهمان حضرت امام محمدباقر (ع) هستم.
سیره اخلاقی ومعنوی
سیره معنوی مرحوم آیت الله علوی تهرانی سیره اهل علم و تقوی بود. اما آنچه در سیره ایشان بسیار جلوه می کرد، ارادت خاص ایشان به ساحت مقدس اهل بیت (ع) بود. همواره در برگزاری مجالس عزاداری اهل بیت چه در مسجد و چه در حسینیه خویش تمامی سعی و همت خود را بکار می گرفتند تا پرثمر باشد و می فرمودند مجلس هم باید مجلس قال باشد و هم حال. یعنی هم از معارف اهل بیت گفته شود و هم عزاداری و ذکر مصیبت ایشان انجام شود که البته این امر در جلسات ایشان همواره مورد توجه بود. در جلسات هفتگی صبح های جمعه که از یادگارهای ایشان است و هر هفته برقرار است زودتر از همه حاضر می شدند و در تجهیز و آماده سازی آن کمک می کردند. عصر عاشورا و بعد از اتمام مجلس عزاداری در حسینیه پیشاپیش دسته عزاداران حسینی با پای برهنه به سمت مسجد حرکت می کردند و در مصیبت حضرت سیدالشهداء (ع) اشک می ریختند و عزاداری می کردند. معظم له تأکید بسیاری بر برگزاری هرچه با شکوه تر اعیاد خصوصا عید غدیر و نیمه شعبان داشتند و آن دو را هویت و اعتقاد شیعه می دانستند. جلساتی که اکنون در حسینیه برگزار می شود با نیت پاک و خالص ایشان پایه گذاری شده است. از خداوند متعال مسألت می کنیم که روح مطهر ایشان را با ارواح طیبه اهل بیت (ع) محشور فرماید و به ما توفیق خدمت گزاری خالصانه در این مجالس را مرحمت نماید.
وفات
سرانجام در روز ۲۳ آبان ماه ۱۳۷۵هجری شمسی برابر با اول ماه رجب ۱۳۱۷ ق روز اول ماه رجب مصادف با ولادت حضرت امام محمدباقر (ع).دعوت حق را لبیک گفته و به سرای باقی شتافت. پیکر پاک ایشان پس از تشییع از حسینیه تا مسجد، به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) منتقل و در جوار ضریح آن بزرگوار به خاک سپرده شد.
