جابر بن عبداللّه انصاری حکایت کند:
روزی پیامبر خدا(صلّی اللّه علیه و آله و سلم) بر فاطمه زهرا(علیها السلام) وارد شد و دید آن مخدّره، خود را به وسیله جُل و پلاس شتر پوشانده است و مشغول دستاس کردن می‌باشد. و همزمان، شیرخواره‌اش را نیز در دامانش، شیر می‌نوشد.
رسول خدا(صلّی اللّه علیه و آله و سلم) از دیدن سختی زندگی دخترش گریان شد و فرمود: ای دخترم! تلخی‌های دنیا زودگذر می‌باشد ولیکن لذّتهای آخرت، پایدار و جاوید است.
فاطمه زهرا(علیها السلام) اظهار داشت: من خداوند را بر نعمت‌هایش شکر می‌گویم و در تمام حالات، حقّ او را پاس می‌دارم.
در همین لحظه بود که خداوند متعال این آیه شریفه قرآن را بر حضرت رسول نازل فرمود: «وَ لَسَوْفَ یُعْطیکَ رَبُّکَ فَتَرْضی.»؛ قطعاً آخرت برای تو از دنیا نیکوتر خواهد بود، و به زودی پروردگارت به تو چندان عطا کند تا راضی شوی.
(منبع: علامه مجلسی؛ بحارالانوار؛ ج ۱۶ ص ۱۴۳)
