کسی که در پیشگاه خدا برای برآورده شدن حاجت خود می ایستد و او را می خواند، نباید تردید و دو دلی در او وجود داشته باشد بلکه باید با قطع و جزم دعا کرده و حجتش را از خدا بخواهد.
بنابر روایات اهل سنت پيامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: «هرگاه يكى از شما دعا كند نگويد: خدايا اگر خواستى مرا بيامرز، خدايا اگر خواستى به من رحم كن بلكه بايد بطور قطع درخواست كند، چه خدا را وادار كننده اى نيست».[1] و نيز فرموده است: «هرگاه يكى از شما دعا كند بايد آنچه را مى خواهد بزرگ باشد، زيرا براى خداوند هيچ چيزى بزرگ نيست».[2] و نيز: «خداوند را بخوانيد و يقين به اجابت داشته باشيد. و بدانيد خداوند دعاى دل غافل را اجابت نمىكند.»[3]
از طريق شیعه نیز بر این مطلب روایاتی نقل شده است. كافى از امام صادق علیه السلام روايت كرده كه فرموده است: «هنگامى كه دعا مىكنى گمان كن كه حاجتت بر در خانه است.»[4] و نيز از آن حضرت روايت شده است: «خداوند دعاى دل غافل را اجابت نمىكند؛ پس هرگاه دعا مى كنى دلت را متوجّه او كن و يقين به اجابت داشته باش.»[5] و نيز فرموده است: «هرگاه خدا را مى خوانى با دل رو به سوى او كن و بر اين گمان باش كه حاجتت بر در خانه است.»[6] و نيز فرموده است: «هنگامى كه پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم طلب باران كرد و به اندازه اى باران آمد كه گفتند بيم غرق شدن است. آن حضرت با دستش اشاره اى كرد و گفت: خدايا باران را به اطراف ما بفرست و بر ما نفرست. در اين موقع ابرها پراكنده شدند. مردم عرض كردند: اى پيامبر خدا يك بار ديگر براى ما طلب باران كردى امّا باران بر ما نباريد و اين بار كه طلب باران فرمودى بر ما باريد فرمود: من در آن بار كه دعا كردم نيّت آن را نداشتم سپس كه دعا كردم براى آن نيّت كردم.»[7]
منبع: راه روشن؛ ترجمه المحجة البيضاء فى تهذيب الإحياء، ج2.
[1] . ابن ماجه به شماره 3854؛ بخارى، ج 8، ص 92 از ابى هريره.
[2] . صحيح مسلم، ج 8، ص 64.
[3] . ترمذى، ج 13، ص 22، و گفته است حديث شگفتى است.
[4] . همان مأخذ، ج 2، ص 473، شماره 1 تا 3.
[5] . همان مأخذ، ج 2، ص 473، شماره 1 تا 3.
[6] . همان مأخذ، ج 2، ص 473، شماره 1 تا 3.
[7] . همان مأخذ، ج 2، ص 474، شماره 5.
