اشاره:
ائمه اهل بیت (علیهم‌السلام) هر کدام به نحوی به شهادت رسیده اند. امامان معصوم به دلیل داشتن علم لدنی از چگونگی مرگ و کشته شدن شان اطلاع می یافتند. امام علی(علیه‌السلام) می دانستند که عبدالرحمن بن ملجم قاتل اوست اما به خود اجازه ندادند که درباره او قصاص قبل از جنایت را انجام دهند. امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) نیز می دانستند که همسرش او را مسموم خواهد کرد. در این نوشته کوتاه به این مطلب اشاره شده است.
روزی امام حسن (علیه‌السلام) به فرزندان و بستگان خویش فرمود: «انی اموت بالسم؛ من با سم به شهادت می رسم.» اهل بیت ایشان پرسیدند: چه کسی به شما سم خواهد داد؟ فرمودند: «جاریتی او امراتی ؛ کنیزم یا همسرم.» به او عرض کردند: «اخرجها عن ملکک علیها لعنه الله؛ او را – که لعنت خدا بر او باد – از ملک خویش خارج سازید.»
امام (علیه‌السلام) فرمودند: «هیهات من اخراجها و منیتی علی یدها؛ هرگز چنین نمی کنم و حال آنکه آرزوی من به دست او محقق می شود.». «ما لی منها محیص و لو اخرجتها ما یقتلنی غیرها کان قضاء مقضیا و امرا واجبا من الله؛ مرا گریزی از این شهادت نیست و اگر او را خارج کنم کسی غیر از او نیست که مرا بکشد [درحالی که] شهادت من قضای حتمی و امر واجبی از ناحیه خداوند است».
چند روزی از این خبر نگذشته بود که معاویه (لعنهالله علیه) همسر آن حضرت را فریب داد و به واسطه او، آن حضرت را به شهادت رساند. امام (علیه‌السلام) درهنگام شهادت به همسرش چنین فرمود: «یا عدوه الله! قتلتنی قاتلک الله اما والله لاتصیبن منی خلفا و لاتنالین من الفاسق؛ عدو الله خیرا ابدا؛ ای دشمن خدا! تو مرا کشتی، خدا تو را بکشد، آگاه باش که به خدا سوگند! از من فرزندی باقی نخواهی گذاشت و از [معاویه] فاسق و دشمن خدا به تو خیری نخواهد رسید.»[۱]
پی نوشت:
[۱]. مناقب ابن شهر آشوب، همان، ج ۳، ص ۱۷۵.
منبع: مبلغان ، آبان و آذر ۱۳۸۲، شماره ۴۷
