اشاره:
دلایلی بی شماری هم در متون اهل سنت و هم در متون شیعه بر امامت امام علی (علیه‌السلام) وجود دارد. این دلایل معمولا احدیثی است که پیامبر اسلام(صلی‌الله علیه و آله) صادر شده و در کتابهای حدیثی و تاریخی نقل گردیده اند. یکی از این احادیث حدیث غدیر است. گذشته از نص و شرایط و قرائنی که در این حدیث وجود دارد، جمله ای در این حدیث از سوی پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) درباره امام علی(علیه‌السلام) نقل شده دلالت صریح بر امامت آن حضرت دارد.
رسول خدا(صلی‌الله علیه و آله) پس از آن که امیر مؤمنان (علیه‌السلام) را در غدیر خم به جانشینی خود برگزید، از آن‌جایی که پیش بینی می‌کرد صحابه سخن او را نپذیرند و با او دشمنی کنند و از طرف دیگر می‌دانست که امیر مؤمنان (علیه‌السلام) برای اداره امور مملکت نیاز به یاورانی دارد که او را یاری نمایند؛ از این رو برای ترغیب مردم به یاری امیر مؤمنان و نیز تذکر این مطلب که دشمنی با علی دشمنی با خداوند است، دست به دعا برداشت و این چنین دعا فرمود : خدایا دوست بدار هر که او را (علی را) دوست بدارد، و دشمن باش با کسی که با او دشمن باشد، و یاری کن هر که او را یاری کند … اللهم وال من والاه وعاد من عاداه وأحب من أحبه وأبغض من أبغضه وانصر من نصره واخذل من خذله .[۱]
هیثمی بعد از نقل این روایت می‌گوید : رواه البزار ورجاله رجال الصحیح غیر فطر بن خلیفه وهو ثقه . این روایت را بزار نقل کرده و راویان آن راویان صحیح بخاری هستند، غیر از فطر بن خلیفه که او نیز مورد اعتماد است .[۲]
به عبارت دیگر رسول خدا بعد از آن که امیر مؤمنان را به جانشینی خود برگزید، برای تثبیت این امر مهم و عملی شدن آن، مردم را ترغیب کرد که او را در اجرای این امر و اداره امور مملکت یاری نمایند که اگر چنین کنند، خداوند آن‌ها را یاری خواهد کرد و از طرف دیگر به منافقان فهماند که اگر با او مخالفت کنند و قصد دشمنی با او را داشته باشند، در حقیقت با خداوند مخالفت کرده و با او دشمنی کرده‌اند . چنین دعائی جز با مقام امامت و خلافت سازگاری ندارد؛ زیرا اگر فقط دوستی و محبت امیر المؤمنین (علیه‌السلام) مطرح بود، معنا نداشت که این همه تأکید نماید؛ تا جایی که دوستی او را دوستی خدا و دشمنی با او را دشمنی با خدا اعلام نماید .
پی نوشت:
[۱]. البزار، أبو بکر أحمد بن عمرو بن عبد الخالق (متوفای۲۹۲ هـ)، البحر الزخار (مسند البزار) ج ۳، ص ۳۵، ح۷۸۶، تحقیق : د. محفوظ الرحمن زین الله، ناشر : مؤسسه علوم القرآن، مکتبه العلوم والحکم – بیروت، المدینه الطبعه : الأولى، ۱۴۰۹هـ .
[۲] . الهیثمی، علی بن أبی بکر (متوفای ۸۰۷ هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج ۹، ص ۱۰۵، ناشر : دار الریان للتراث/ دار الکتاب العربی – القاهره، بیروت – ۱۴۰۷هـ .
