بنده خدا باید پیش از اینکه نیازمند شده و حاجتی برای او پیش آید مشغول دعا و نیایش با خدا شود.

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم  به ابى ذرّ فرمود: «آیا کلماتى را به تو یاد ندهم که خداوند به سبب آنها به تو نفع رساند؟» عرض کرد: آرى اى پیامبر خدا. فرمود: «خدا را به یاد داشته باش تا او را در پیش روى خود ببینى، در خوشى با خدا آشنا باش، تا در سختى تو را بشناسد»[۱] هارون بن خارجه از ابى عبد اللّه علیه السلام  روایت کرده که فرموده است: «دعا در حال راحتى و آسایش نیازمندیهاى در حال بلا را برطرف مى‏ کند».[۲] در خبر صحیح آمده که آن حضرت فرموده است: «هر کس در دعا پیشى جوید دعایش به هنگام نزول بلا اجابت مى ‏شود، و گفته مى ‏شود: صداى آشنایى است و از بالا رفتن به آسمان ممنوع نمى ‏شود؛ و کسى که در دعا پیش دستى نکند چون بلا به او رسد دعایش مستجاب نمى ‏شود و فرشتگان مى ‏گویند: این آواز را نمى ‏شناسیم.»[۳] از آن حضرت روایت شده که فرموده است: «جدّم مى‏ فرمود: در دعا پیش دستى کنید، زیرا چون بنده‏ اى بسیار دعا کند و بلایى به او رسد و به دنبال آن دعا کند، گفته مى‏ شود: آوازى آشناست، و اگر بسیار دعا نکند و بلایى به او رسد و به دنبالش دعا کند به او گفته مى ‏شود: تا به امروز کجا بودى؟»[۴] و نیز فرموده است: «علىّ بن الحسین علیه السلام  مى ‏فرمود دعا پس از نزول بلا سودى ندارد».[۵] و نیز: «کسى که از بلایى بترسد که بدو رسد و پیش از رسیدن آن بلا براى دفع آن دعا کند خداوند هرگز آن بلا را به او نمى‏ نمایاند.»[۶]

پی نوشت ها:

[۱] . المکارم طبرسى. ص ۵۳۹ بطور مسند و معنعن( در تمام سلسله سند تصریح به لفظ عن فلان شده) از ابى الاسود دوئلى، او گفته است: به ربذه درآمدم و بر ابو ذر غفّارى وارد شدم. سپس حدیث مزبور را ذکر کرده است.

[۲] . کافى، ج ۲، ص ۴۷۲٫

[۳] . کافى، ج ۲، ص ۴۷۲٫

[۴] .کافى، ج ۲، ص ۴۷۲٫

[۵] .کافى، ج ۲، ص ۴۷۲٫

[۶] . کافى، ج ۲، ص ۴۷۲٫

منبع: راه روشن؛ ترجمه المحجه البیضاء فى تهذیب الإحیاء، ج‏۲٫