به روايت ” رافعى ” بناى آرامگاه امامزاده حسين (ع) شهر قزوين ، مدفن فرزند دو ساله امام رضا (ع) است . بناى اصلى امامزاده به دوره صفويه تعلق دارد . بعدها در آن تغييراتى داده شده است ، ايوان آيينه كارى كنونى ، به آن الحاق و حجره ها ورواقى با سردرى زيبا به دور آن ساخته شده است و در چهار سمت آن ، چهار ايوان قرار دارد. ايوان هاى شرقى و غربى در دوره قاجار تبديل به اتاق شد و داراى تزيينات است . ديواره هاى بنا داراى كتيبه و دو ضريح است . ضريح اول از چوب ساده و ضريح دوم از شاهكارهاى صنعتقلم زنى و منبت كارى است . اين بنا همچنين داراى در منبت كارى شده بسيار نفيس است .
بقعه شاهزاده حسین با دو ورودی از سمت شمال و جنوب در میان صحن بزرگی قرار گرفته است. در اطراف صحن ایوان هایی وجود دارد که با کاشیکاری در طرحهای مختلف تزیین شده است. ورودی بقعهٔ شاهزاده حسین دارای مقرنس کاری و تزیینات مختلف است، که در دورهٔ قاجاریه با افزودن تالاری به آن شکل تازه ای یافته است. در بخش غربی و شرقی بقعه، دو رواق ساخته شده که به نامهای بالا سر و پایان پا معروف و دارای گچبری و کاشیکاری است. فضای داخل بقعه شاهزاده حسین، باکاشی خشتی هفت رنگ، بدنهٔ آن با آیینه کاری و زیر گنبد باکتیبه هایی به خط ثلث در زمینهٔ لاجوردی تزیین شده است. قدیمی ترین و زیباترین اثر مجموعه شاهزاده حسین، در چوبی منبت کاری شدهٔ آن است که در سال ۹۶۷ هجری به مجموعه اضافه شده است. طبق کتیبه ای از کاشی معرق، این مجموعه در سال ۱۰۴۰ هجری به دستور زینب بیگم، دختر شاه طهماسب صفوی، بازسازی و صندوق چوبی نفیسی بر مزار آن نصب شده است.
