اشاره:
وهابیت، فرقه‌ای است که در عربستان در اواخر سده دوازدهم و اوائل قرن سیزدهم قمری، در منطقه نجد توسط محمد بن عبدالوهاب تأسیس شد. پیروان این فرقه را وهابی می‌گویند. وهابیان در فروع دین، تابع احمد بن حنبل هستند و بیشتر آنان در شبه جزیره عربستان سکونت دارند. پیشوایان فکری این فرقه، ابنتیمیه، ابن قیم و محمد بن عبدالوهاب هستند. وهابیان در مواجهه با قرآن و روایات، به ظاهرِ آیات و اخبار عمل می‌کنند و معتقد به تأویل نیستند. آنان به استناد ظاهر برخی از احادیث و آیات، خداوند را دارای اعضا و جوارح می‌دانند و به نوعی به تشبیه و تجسیم معتقدند.
ر حالی که روایاتی زیادی در کتب روایی وجود دارند که جزء اسرائیلیات بوده و با هدف و انگیزه خاصی وارد منابع روایی شده اند. بزرگان اهل سنت به این نکته توجه داشته و در کتب و آثارشان از وجود چنین پدیدهای خبر داده اند[۱] حتی ابن تیمیه نیز از وجود اسرائیلیات در میان مجموعه های حدیثی اشاره نموده است.[۲] بنابر این این پرسش مطرح است که چرا وهابیان صرف وجود روایت در منابع را دلیل بر صحت آن می دانند؟
پی نوشت:
[۱] . البدایه و النهایه، ج ۲، ص۱۳٫
[۲] . مجموع الفتاوی، ج ۱۱، ص۴۵۲٫
