شخصی به خدمت امام صادق(علیه السلام) رسید و از فقر و نداری شکایت نمود. آن حضرت فرمود: برو ازدواج کن. آن مرد چنین کرد. پس از چندی بار دیگر به حضور آن حضرت شرفیاب شد و دوباره از فقر شکوه نمود!! حضرت این بار به او فرمود: همسرت را طلاق بده!!
سبب این دو رهنمون متفاوت را از حضرت پرسیدند، در پاسخ فرمود: او را امر به تزویج نمودم به جهت این آیه که خداوند متعال می فرماید: ان یکونوا فقرآء یغنهم الله من فضله(نور/ ۳۲)؛ «مردان و زنان بی‌همسر خود را همسر دهید…». اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بی‌نیاز می‌سازد. اما اکنون دیدم که او از اهل این آیه نیست، لذا او را امر به طلاق نمودم به جهت این آیه که خداوند فرموده: و ان یتفرقا یغن الله کلا من سعته (نساء/ ۱۳۰)؛ «اگر (راهی برای اصلاح در میان خود نیابند و) از هم جدا شوند، خداوند هر کدام از آنها را با فضل و کرم خود بی نیاز می کند».
منبع: فروع کافی؛ کتاب النکاح، باب ان التزویج یزید فی الرزق، ح ۶
