بنا به روایتى از امام جعفر صادق(علیه السلام)، در نخستین روز ماه ذى قعده، حضرت آدم(علیه السلام) از بهشت رانده شد و به أمر پروردگار متعال، به زمین هبوط کرد و چون درآن استقرار یافت، از کردار خویش و تبعات منفى آن بسیار ناراحت و اندوهگین شد و به مدت چهل شبانه روز در بالاى تپه “صفا” در کنار خانه خدا، به سجده رفت و از فراق بهشت و دور شدن از جوار رحمت الهى، بسیار گریست. تا این که جبرئیل امین بر وى نازل شد و توبه کردن را به وى آموخت و او را به غسل و طهارت و احرام و تلبیه و سایر أعمال حج آموزش داد و آدم(علیه السلام) از روز نهم ذى حجه به أعمال حج پرداخت.(۱)
خداوند سبحان، در چند جا از آیات قرآن مجید، به مسئله هبوط حضرت آدم(علیه السلام) و توبه وى اشاره کرد، از جمله در سوره بقره(۲)، آیات ۳۵ تا ۳۸٫
۱- بحارالانوار [علامه مجلسى]، ج۱۱، ص ۱۷۸؛ ج ۹۸، ص ۱۸۹ و ج ۹۹، ص ۳۵
